De nachtmerrie die Vicky Vanhoutte ontsnapte: 'Muren die beschermen worden een gevangenis'

Misschien is er echt niets anders dan fictie en eigendom dat de zelf samehoudt door de tijd.

Dit zijn de provocerende woorden van McKenzie Wark in haar memoire, Love and money, sex and death. Maar voor Vicky Vanhoutte, een Vlaamse schrijfster, is dit citaat meer dan alleen maar een spannende bewering. Het is een reflectie van haar eigen ervaringen.

Na jarenlang te hebben gewoond in een appartement dat haar veiligheid en geborgenheid bood, begon Vicky Vanhoutte zich steeds meer te voelen als een gevangene. De muren die haar ooit hadden beschermd, begonnen haar te verstikken. Het was alsof de plek die ooit haar toevluchtsoord was, langzaam aan het vervullen was van een nieuwe, bizarre rol: die van een gevangenis.

Maar hoe kon dit gebeuren? Hoe kon een plek die ooit zoveel geborgenheid bood, transformeren in een bron van angst en claustrofobie? Om deze vraag te beantwoorden, moeten we eerst naar de wortels gaan van dit gevoel.

Wanneer we denken aan een appartement of een huis, associëren we het vaak met een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het is onze privéruimte waar we onszelf kunnen zijn, waar we ons achter slot en grendel kunnen barricaderen tegen de buitenwereld. Maar is dit gevoel van veiligheid niet gewoon een illusie?

Zoals McKenzie Wark stelt, zijn het fictie en eigendom die ons zelf verbinden door de tijd. Ons gevoel van identiteit is onlosmakelijk verbonden met de dingen die we bezitten en de verhalen die we onszelf vertellen. Maar wat gebeurt er als deze dingen en verhalen langzaam aan beginnen af te brokkelen?

Voor Vicky Vanhoutte was het appartement een symbool van haar identiteit. Het was de plek waar ze zichzelf kon zijn, waar ze haar creativiteit kon uitleven en waar ze zich veilig voelde. Maar naarmate de tijd verstreek, begon ze te beseffen dat deze identiteit niet langer strookte met wie ze werkelijk was. De muren die haar ooit hadden beschermd, begonnen haar te verstikken.

Het verhaal van Vicky Vanhoutte is een diepe reflectie op de menselijke conditie. Het is een herinnering dat onze identiteit fragiel is en dat het kan veranderen. Maar het is ook een reminder dat we de kracht hebben om ons eigen leven te herschrijven, om onze eigen verhalen te vertellen en om onze eigen identiteit te creëren.